aug 16 in chennai

Dedicated to selfless service

THE  PIONEER 

October 1  Dedicated to selfless service8, 2010

The RSS, from its inception in 1925, has tirelessly worked for the nation and making all Indians proud of their common civilisational heritage. In keeping with the highest traditions of Hinduism, the Sangh does not discriminate on grounds of caste, creed and religion. It celebrates pluralism

The Rashtriya Swayamsevak Sangh is not an unknown name today. The Sangh's Swayamsevaks are spread all over the world not only in India. There are regular shakhas from Ladakh to Andaman and various programmes are organised throughout the year. There are 50,000 shakhas in 35,000 places in the entire country and 9,500 weekly meetings and 8,500 monthly meetings are held. More than one-and-a-half lakh service activities are being undertaken by Swayamsevaks for the uplift of neglected sections of the society, for generation of self-confidence and national feelings among them. Many Swayamsevaks are running several organisations in different. In the event of any tragedy faced by the nation, the Swayamsevaks have rendered selfless service.

The RSS was born in 1925 on Vijaya Dashami. The founder of the Sangh was Dr Keshavrao Baliram Hedgewar. It is said about Dr Hedgewar that he was a born patriot. In his early age he had thrown the sweets given to him at school on Queen Victoria's birthday into the dustbin. Later he asked his brother, "Why should we celebrate the birthday of Queen Victoria?" His life was full of many such incidents. 

At an early age he associated himself with the nationalist movement. He joined Calcutta Medical College because Kolkata was the main centre of revolutionary activities. He worked with many great revolutionaries there. On return he worked for the freedom movement alongwith great leaders of that time. Handling the entire arrangements of the 1920 Nagpur Congress Session, Dr Hedgewar urged the Congress leaders to demand full independence. His plea was not accepted at that time. Later when the Congress passed the resolution of full independence at the Lahore Session of 1929, all the Sangh shakhas wrote letters of thanks to the Congress. Dr Hedgewar went to jail twice during the freedom movement as did several Swayamsevaks.

Dr Hedgewar was pained to see the country's subjugation. That is why these words were spoken at the time of affirmation by Swayamsevaks: "I have become a Swayamsevak of the Sangh in order to make the country free." The other thing which pained him was that the Hindu society had forgotten national self-respect and become defeatist and disunited. It was to correct this situation that the Sangh was formed with the aim of instilling the feelings of national self-respect, selflessness and unity in Hindu society.

This concept of Dr Hedgewar was the result of positive thinking. Its purpose was not to oppose someone. So, it would be against the basic principles of the organisation to term it anti-Muslim or anti-Christian. We often hear people prejudiced against any Hindu or nationalist organisation like the Sangh to describe it as "conservative" and "communal". Due to Hindus being tolerant, all religions were welcomed in India. Their followers came here and settled. Some of them merged with the local culture and some retained their independent existence. 

The Hindu believes that the manner in which rivers having different sources of origin merge with the sea, people following different paths merge into the creator of all. This view allowed people of different faiths to live in India. And this in turn led to the creation of a plural society. The pluralism we see today is not despite of but because of Hindus and Hinduism. If Hinduism were to be weakened, then neither India would remain India nor would pluralism survive. Can pluralism be imagined in Pakistan?

In this background the RSS is a national necessity of this country. Swayamsevaks of Sangh are discharging their national duty by organising Hindus. In the daily shakhas of the Sangh efforts are made to develop the body, mind and soul of Swayamsevaks and to instil national feelings in them. 

After going through the prayer, pledge, solidarity source, solidarity mantra, which Swayamsevaks reiterate daily, one can understand the thoughts of the Sangh, what is taught in the Sangh and how the mind of Swayamsevaks works. Swayamsevaks worship the Motherland and pray for peace and prosperity of the nation. At the conclusion of every event, Swayamsevaks chant Bharatmata ki Jai. There is no room for caste, creed, provincialism, untouchability in the minds of Swayamsevaks.

Hence, at moments of crisis and in times of tragedy, Swayamsevaks do not bother about who are the victims. They are the first to organise relief work. This was evident during the devastating tsunami of 2004. Before that, Swayamsevaks were the first to reach out to the victims of the Super Cyclone in Odisha. 

It would be worthwhile to remember that Swayamsevaks toiled day and night after two airliners crashed into each other, resulting in the death of more than 300 passengers. The accident occurred in Haryana. Nearly all the dead were Muslims, and Swayamsevaks recovered their bodies, put them into coffins and handed them over to their relatives who were provided with board and lodging. Later the Swayamsevaks were felicitated at the local masjid. 

Whenever there is a natural disaster like an earthquake, floods or cyclone, Swayamsevaks across the country collect relief material and rush to the disaster site. Destroyed houses are rebuilt, ruined survivors are rehabilitated. The Swayamsevaks do all this and more because they see everybody in India as children of Bharat Mata and deserving of their assistance. Swayamsevaks who migrate to other countries carry this spirit of selfless service and sacrifice with them. The good work being done by the Swayamsevaks in Mauritius, Trinidad & Tobago, the US, Europe and across the world bears testimony to this fact.

Thousands of Swayamsevaks have mobilised resources and set up Seva Bharati, Seva Prakalp Sansthan, Banvasi Kalyan Ashram and various other trusts and institutions to look after the welfare of disadvantaged sections of our society. Their purpose is to instil self-confidence among the poor and the under-privileged, those living on the margins, by empowering them educationally and economically. The results of these initiatives have been spectacular.

The Swayamsevaks have in the forefront of organising civil support for the armed forces during wars and conflicts. Whether on the frontline or in cities, towns and villages, Swayamsevaks have toiled tirelessly during the 1947, 1962, 1965 and 1971 wars. They were also active during the Kargil conflict. Many Swayamsevaks have sacrificed their lives also. Others have suffered injuries. They have neither sought nor received either compensation or medals of bravery from the Government. For them it was service to the nation, to be performed with utmost dedication and without any selfish motives. It is such selfless service that makes the Sangh and its Swayamsevaks stand tall and proud.

The Rashtriya Swayamsevak Sangh is a national asset. It should be treasured and its services used for national reconstruction and making India stronger.

A lot more can be said about the good work being done by the Swayamsevaks and the Sangh, especially in the field of social reform and empowerment. This is being done without any publicity; often the Swayamsevaks remain in the background. That is the essence of selfless service. The Sangh is rooted in the soil of the motherland and seeks inspiration from its cultural identity and civilisational history. For the Sangh, the nation comes before everything else. Hence, Swayamsevaks dedicate their lives to the nation and toil for their selfless cause.

-- The writer is a lifelong member of the RSS. 

http://dailypioneer.com/290309/Dedicated-to-selfless-service.html

with Rakesh kumar ji

bitak   with mananeeya.RAKESH KUMAR ji,

about  National border security at CUDDALORE.

Mr.rajendren,Mr.ganapathi, & more than 25 swayamsevaks participated in that bitak,
sri.raguphathy ji translated his whole speech.

Ready for selfless service(RSS)

RSS - ABKM's Resolutions

RSS - ABKM's Resolutions

RASHTRIYA SWAYAMSEVAK SANGH

AKHIL BHARATIYA KARYAKARI MANDAL, Yugabd 5112

JALGAON 29 - 31 OCTOBER, 2010

-------------------------------------------------------------------------------------------

Resolution - 1

Accession of J&K is Full and Final – Talk of Autonomy is Treason

Akhil Bharatiya Karyakari Mandal expresses serious resentment over the way the present turbulence in the Kashmir Valley is being handled by both the State and Central governments. The mistake committed in the past of trying to pamper the separatist and secessionist leaders of the Valley is being repeated this time too.

Of particular concern is the lackadaisical attitude of the Central Government in addressing the issue. Never before has the Central Government been perceived as so weak and ineffective before the antics of the StateGovernment, anti- national tirade of the secessionists and their pseudo-intellectual supporters and unwarranted internationalization of the Kashmir issue. Treacherous speeches amounting to blatant treason right under its nose go unchallenged.

The ABKM reiterates that the integration of J&K including Gilgit, Baltistan, Muzafarabad, Mirpur and Aksai Chin etc into Bharat was full and final with the signing of the Instrument of Accession by the Maharaja of J&K Sri Hari Singh on 26 October 1947 and subsequent seal of approval by Governor General Mountbaton on 27 October 1947. Successive and successful democratic elections to the State Assembly since mid-50s have ratified the integration. Indira Gandhi - Sheikh Abdullah Accord, Nov 1974 puts full stop to any further controversy over the status of the State's integration.

The ABKM reaffirms that J&K is an integral part of Bharat and any challenge to that issue in the name of Azadi is nothing short of treason. Azadi has become a euphemism for Islamist and

pro-Pakistan secessionism.

The ABKM takes strong exception to the statement of the Chief Minister of J&K in the State Assembly that J&K has 'only acceded but not fully merged with' Bharat 'like other Princely states'. Through his immaturity and inefficiency he has already brought the state into the vortex of violence. With an eye on vote banks he deliberately allowed the violence to perpetuate by not controlling it with iron hand. Through his statements on several occasions he created an atmosphere against his own security forces. And now he openly started speaking the language of the secessionists and their Pakistani mentors. The ABKM is aghast at the way senior Ministers in the Central Government, in stead of condemning him, sought to support him thus exposing their own ulterior political games at the cost of nation's integrity.

The ABKM notes with grief that it is this secessionist leadership, which is always held as representative of the State although a large section of the population of the State is pro-Bharat and patriotic. This section includes pro-Bharat (nationalist) Muslims in the Valley, the Kashmiri Pandits, Sikhs, Shias , Pahadis,

Buddhists of Ladakh, Gujjars and Bakrawals of the State, people of Jammu region and several lakhs of refugees and others who don't have State Subject status even after 60 years. The ABKM urges the Government to talk to all these sections – especially the Kashmiri Pandits, refugees of the PoK and West Pakistan refugees - that have stood firmly for Bharat in spite of being the victims of the atrocities of the secessionist and terrorist elements. The experience so far has been that it is the secessionists and terrorists that are pampered by the successive governments while pro-Bharat elements are always dismissed with contempt.

The ABKM regrets that this time also during the visit of the all-party delegation to the State the separatist leaders, who should have been delegitimized by the delegation, have in stead been provided big importance whereas there was no time for the leaders to listen to the pro-Bharat patriotic people.

The ABKM wishes to remind the government that the secessionists and terrorists have lost their ground in the Valley due to the valiant fight put up by our security forces in the last 2 decades. Around 5000 of our security personnel have laid down their lives fighting these forces. They continue to fight these forces in the Valley with their hands tied up and backs to the wall. Instead of supporting and strengthening them the government, some intellectuals and a section of the media are bent upon vilifying them.

The ABKM deplores this attitude of running down our security forces in the name of baseless allegations of human rights violations. We should not forget that the intefada-style terrorism deployed by the secessionists now a days is only a strategic shift in the same terror that they have been indulging in from the beginning. Whether it was the attack of the Kabaili tribesmen in 1947-48 or the wars of '65, '71 and '99 or the terrorism and proxy war of the '90s or the new wave of

stone-pelting agitational terrorism – all these are different forms of terrorism employed by our neighbour in J&K. The stone-pelting terrorism in a way betrays the cruel and inhuman face of the secessionist leadership in which the leaders push young boys in the forefront with stones and make them scapegoats. More than 3000 security personnel were injured, many grievously, in the recent spate of stone pelting in the Valley.

The ABKM views the demand for withdrawal of the Armed Forces Special Powers Act (AFSPA) and the Disturbed Areas Act as a dangerous one fraught with serious consequences to the national security. J&K is a sensitive border state requiring continuous movement of armed forces and also infested with terrorism sponsored by our neighbor. It is important that our security forces are equipped with sufficient powers to deal with the situation and the AFSPA is one such Act that can't be dispensed with. While the Government including the Prime Minister is bent upon withdrawing the Act in their effort to bend backwards to please the secessionists the Army and the security establishment is strongly resisting any such dangerous move.

The ABKM strongly decries the statements and actions of the Group of Interlocutors, which betray their lack of depth and understanding of the issues involved. Statements emanating from the members of the group go against the stated position of our Parliament through the 1994 unanimous resolution. The Group lacks not only vision and expertise but also legitimacy, as it doesn't have the mandate of either the parliament or the country. The Group is acting overtly in support of the secessionists and Pakistan thus greatly harming our interests. The ABKM deplores the reckless attitude of the Central Government in appointing such a group of biased individuals for such an important mission and calls for its immediate disbanding.

The ABKM is of the considered opinion that the Central Government is succumbing to foreign pressures and trying to create a favourable atmosphere for secessionist forces in the Valley. Repeated statements of the ministers about finding a 'political solution to the J&K problem' are nothing but a euphemism for granting more autonomy. It is to create such an atmosphere that they are using all the forums like the all-Party delegation, the Group of Interlocutors and even some members of the political establishment.

The ABKM reiterates that the direction of our efforts should be towards reaffirming the status of complete integration of J&K in the true spirit of our Constitution and the 1994 unanimous Resolution of our Parliament and not towards autonomy or pre-1953 status.

The ABKM warns the Government that any move to further alienate J&K will be strongly resisted by the people of the country including the patriotic people of J&K. It calls upon all the political parties to rise above their differences to ensure that the Government doesn't compromise on vital national interests in the context of the J&K problem. The ABKM calls upon the countrymen to understand and undo the machinations of all these forces that are bent upon destroying the unity and integrity of our nation in the name of autonomy and political solution to J&K issue. Autonomy is like a post-dated cheque for another partition, which the country shall never accept.

Resolution - 2

150TH BIRTH ANNIVERSARY OF MAHAMANA MALVIYA JI

The Akhil Bharatiya Karykari Mandal feels immense pleasure on reverential remembrance of

Mahamana Pt.Madan Mohan Malviya ji, born on the Paush Krishna Ashtami Vikram Samvat 1918 (25 December 1861), on his 150th birth anniversary. Malviya ji was a great patriot, freedom fighter, renowned educationist, editor of several newspapers, skillful lawyer, eloquent orator and munificent donor. The great cow-devotee, the moving force for building temple at Shri Krishna Janma Bhoomi and founder of the Banaras Hindu University, Malviya ji got established gau-shalas, pathshalas and Mumukshu Ashrams at several places. Malviya ji started his political voyage by leaving the Kolkata conference of the Congress spell-bound by his speech at the age of 25. He became the President of the Congress four times and led the Hindu Mahasabha for twelve years. Gandhiji has always held him in high esteem as the ocean of knowledge and as his spiritual mentor.

Compelled to adopt the career of teaching on completing the 10th standard of education, he adorned

education with the golden aura of Hindutva and had been the Vice Chancellor of the Banaras Hindu University for 20 years. The perceived objective of the Mahamana in establishing the university was to integrate dharma and ethics as an inseparable part of education for moulding the character of the youth. He strongly believed that dharma is the sole basis of character and source of bliss in life. For this purpose, he emphasised on Sanskrit teaching and established the tradition of discourse on Geeta, which is continuing uninterrupted till date. The motto "Hindunaam Maanvardhanah" written on the entrance of the Kashi Vishwanath temple built in the Banaras Hindu University was his sole mission in life.

The second Sarsanghchalak of Rashtriya Swayamsevak Sangh, revered Shri Guruji had been a student

and teacher in this university. He was blessed with the proximity and affection of Malviya ji at that time .It was with the benediction of Malviya ji that the office of the Sangh could be established in the university campus and the Sangh-karya continued to get his blessings.

It was a unique and rare combination in him that he was a political leader of mass acceptance, together

with being a widely respected educational luminary. To redeem his resolve to serve the cause of education and social-service he renounced his well established practice of law in 1911, for ever. In order to follow the tradition of Sanyaas throughout his life, he pursued the avowed commitment to live on the society's support.

But when 177 freedom fighters were convicted to be hanged in the Chouri-choura case he appeared before the court, despite his vow and got acquitted 156 freedom fighters.

While considering the so called untouchables and indigent of the Hindus as the integral part of Hindu

Society and to give them respectable place, he continued to endeavour successfully, to arrange for their Mantradeeksha and education, inspite of opposition from obscurantists. By virtue of his intimate relations with Dr.Ambedkar and credibility, he succeeded to seek his consent on the Poona pact .

His commitment for Swadeshi, reflected in his explicit faith in indigenous products, thought, practice,

language and industry was also visible in his devotion for our cultural values. Malviya ji had strongly opposed the obstruction of the flow of Ganga from Gomukh to Gangasagar and the British government had to restore the uninterrupted flow of Ganga.

Totally opposed to the politics of appeasement, Malviya ji had opposed the separate electorates for

Muslims under the Lucknow Pact of 1916 and also opposed the participation of Congress in the Khilaphat movement in early 20's. Giving his clear verdict against the division of the country, he cautioned Gandhi ji against bargaining for freedom at the cost of division of the country.

His compassionate heart lacerated at the news of horrifying violence against Hindus, in 1946 in Kolkata and Noakhali. He urged the Hindus to counter the oppressors by organizing against them. This very grief was the cause of his demise.

Instead of aspiring for Moksha on his demise, he wished for rebirth for the sake of nation and university.

In brief, in spite of being into politics he was above politics. He was explicit proponent of dharm, stood against the obscurantism and was supporter of cultural values in life. He was propounder of Swadeshi and committed for self-reliant Bharat and was strong advocate of reinterpretation of ancient scriptures in light of contemporary needs. He was deeply devotional and away from parochialism. He was a royal beggar for the social cause and munificent donor in the personal life.

The ABKM calls upon the central and state governments that while, celebrating the 150th anniversary they should reintroduce his biography in the curricula as it existed earlier and should restore the originality of the Banaras Hindu University which was established by him on the basis of the Hindu values and ideals..

The ABKM pays humble and heart-felt homage to Mahamana Madan Mohan Malviya ji and calls upon the Swayamsevaks and the countrymen to commit to mould the new generation by drawing inspiration from the noble and intensely active life of Mahamana and follow the Hindu values as reflected in his articles, speeches and life episodes, in personal life and establish these in the social life.

Resolution - 3

SESQUICENTENNIAL BIRTH ANNIVERSARY OF RAVINDRANATH THAKUR

The Akhil Bharatiya Karyakari Mandal sincerely believes that remembering the great poet

Ravindranath Thakur's life and thoughts is most pertinent today for reviving the conscience of the society.

Born on May 7, 1861(Bangla year 1268, Vaishakh 25) Ravindranath was the son of Devendranath Thakur of the illustrious Thakur family. His towering and versatile genius and life dedicated to the society made him the torch-bearer of the social, Dharmic and spiritual renaissance of last century in Bharat. His life was embodiment of his ideology and literature based on the unshakable foundation of eternal Bharatiya values.

He pleaded that we should see our ideals like Ram and Laxman with purity of heart and veneration. He also opined that it is impudent and shameful not to bow before the great thought manifested by the flow of history of this ancient nation. He reverentially extolled Shivaji's endeavour to build the nation on the basis of Dharma and his dedication and renunciation. He has also glorified the martyrdom of Sikh Gurus and Banda Bairagi.

His essays are full of nationalistic thoughts. Like, 'Dharma' and religion are not equivalent concepts and religion cannot be the translation of 'Dharma'; our concept of 'Rashrtra' is different from the European concept of nation; Terminology based on European thoughts and paradigms is irrelevant in our context; Identity of Muslims and Christians in Bharat is 'Hindu'; we are solely responsible for our downfall because although we have a rich diversity of language, religion and regions we are divided on the parochial notions of the same; we are divided due to casteism, untouchability; etc. On several occasions he emphasized the need to rewrite the history of Bharat.

Patriotism was the soul of his poetry and music which later acquired the sobriquet 'Ravindra Sangeet'. He has effectively used all facets of literature - poetry, music, essays, short stories, novels and dramas- for social enlightenment. These very thoughts and music inspired the nationalist people fighting for freedom. It is a testimony to his futuristic vision that these very issues remain the themes of contemporary intellectual discourse.

The year 1901 saw the founding of 'Shantiniketan', a traditional Gurukula in its modern form. Many stalwarts of the nation were educated here. He addressed Margarate Noble, the disciple of Swami Vivekanand as 'Agnikanya Nivedita', the name which was later accepted and conferred on her by Swami Vivekanand. He also supported Nivedita's efforts for education of women. The movement against partition of Bengal forced by Lord Curzon had aroused a wave of patriotic fervor across the country. The Rakshabandhan festival on October 16, 1905 celebrated under the leadership of Ravindranath in Kolkata proved to be the starting point of this movement. This movement also triggered the Swadeshi movement. Ravindranath's writings give a forceful exposition of the idea behind Swadeshi. He himself sang Vandemataram in the Congress session.

He was the first Bharatiya to win the illustrious Nobel Prize in 1913 for his collection of poems 'Geetanjali' published in 1912. Geetanjali effectively reflects the ethos of the Vedas and the Upnishadas. He is the author of the 'Jan Gan Mana', the poem adopted as national anthem in our constitution after independence. He returned the title 'Nighthood' bestowed on him by the British government, in protest against the Jalianwala Bagh carnage. He vociferously opposed the reservation of separate assembly constituencies on the basis of religion. He took initiative in collecting funds from many peoples including Maharaja of Tripura in order to help Jagdishchandra Basu for his foreign travel.

Many national leaders of those days including Mahatma Gandhi held him as their source of inspiration owing to the unity of preaching and practice exemplified in his life and Mahatma Gandhi honoured him by the title 'Gurudev'.

The ABKM appeals to the countrymen to commemorate the occasion of his sesquicentennial birth anniversary to make his nationalist thoughts exert influence in contemporary Bharat.

மகாராணி

ஆட்சியில் இல்லாது மாட்சிமை கொள்ளும் மகாராணி

மூலம்: ஜான் மெக்லிதான் (நியூ இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ், 12/11/10)
தமிழில்: எஸ். ராமன்
சோனியா காந்தியைப் போலவே நானும் மேலை நாட்டைச் சேர்ந்தவன், ஒரு கிறிஸ்தவன். சோனியாவைப் போலவே நானும் இந்தியாவில் பல வருடங்களாக வாழ்பவன். மேலும் இந்நாட்டை எனது நாடாகத் தழுவியுள்ளவன். ஆனால் எங்களுக்குள் உள்ள ஒற்றுமை இத்துடன் முடிவடைகிறது.
உண்மைக்கு மாறுபட்ட பல விதமான எண்ணத் தாக்கங்களுடன் தான் நான் இந்தியாவை வந்தடைந்தேன். எனது இளம் பிராயத்துக்கே உண்டான முதிர்ச்சியின்மையின் காரணத்தால் இங்கு வாழும் மக்களை பொய்யான மதத்தின் பிடியிலிருந்து காப்பாற்றி, உண்மைக் கடவுளிடம் சேர்ப்பிக்கும் இறைதூதன் நான் என்றே என்னைப் பற்றி நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன்.
ஆனால் இந்தியா வந்தடைந்ததுமே நான் இந்தியர்களுக்கு கொடுப்பதற்கு ஒன்றுமில்லை, மாறாக நான் கற்றுக் கொள்ளுவதற்குத் தான் இந்தியாவிடம் நிறைய இருப்பதோடு மட்டுமல்லாது, அதை எனக்கு கொடுத்துக் கொண்டு இருக்கிறது என்றும் புரிந்து கொண்டேன். எனது தொழிலிலோ, ஆன்மீகத்திலோ, மனித உணர்வுகளிலோ நான் இந்தியாவிடம் பெற்றது ஏராளம், ஏராளம். இங்கு வரும் மேல்நாட்டினர்களில் பலபேருக்கு இந்தியா தங்கள் நாடுகளை விடத் தாழ்ந்தது என்றும், தாங்கள் அதை ஈடு செய்து இந்நாட்டை கடைத்தேற்றத்தான் வந்திருப்பதாகவும் ஆழ் மனத்திலாவது ஒரு எண்ணம் உண்டு. ஆங்கிலேயர்களுக்கும் அப்படிப்பட்ட உள்ளுணர்வு உண்டு, அன்னை தெரசாவுக்கும் அப்படியே, சோனியாவுக்கும் அப்படியேதான்.
சோனியா காந்தி காங்கிரஸ் கட்சிக்குள் ஒழுக்கம், கட்டுப்பாடு, ஒற்றுமை எல்லாம் கொண்டு வந்திருப்பதை எவரும் மறுக்க முடியாது. மற்ற நூற்றுக்கணக்கான பாராளு மன்ற உறுப்பினர்கள் போல் அவரும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர் என்றாலும், ஒரு வெளி நாட்டவரான அவருக்கு இருக்கும் அதிகாரம் அவருக்கே அவரிடம் பயம் கொள்ளுவதாகத் தான் இருக்கிறது. மராட்டிய முதல்வர் தனது உயிரைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள அவரைப் பார்க்க டெல்லிக்கு ஓடுவதை அனைத்துத் தொலைகாட்சிகளும் கண்ணின் இமை கொட்டாதது போல் ஒளிபரப்பிக் கொண்டிருக்கின்றன. உண்மையில் சவான் ஒரு மாநில முதல்வராக பிரதமரிடம் அல்லவோ முதலில் சென்றிருக்க வேண்டும்?
மத்திய புலனாய்வுத் துறையான CBI, வெளி நாட்டவரான ஆட்டாவியோ குவாத்ரோச்சி சம்பந்தப்பட்ட வழக்கில் வெட்கம், மானம் ஏதுமின்றி வெளிப்படியாகவே தனது குற்றப்பட்டியலையும், விசாரணையையும் நீர்த்துப் போகச் செய்ததுமல்லாமல், ஏதோ அவருக்கு சீர் வரிசை செய்வது தனது கடமை என்பது போல, அந்தக் குற்றவாளியே கொள்ளை அடித்த இந்திய மக்களின் கோடானு கோடி பணத்தையும் லாவகமாக எடுத்துப் போகவும் அனுமதித்தது. அந்தக் கொள்ளையைப் பற்றி சற்றும் கண்டு கொள்ளாமல், நமது ஊடகங்களோ ஊழல் என்று பெரிதும் இல்லாது, நன்கு நிர்வகிக்கப்படும் ஒரு மாநிலத்தின் முதல்வரை கடுமையாகச் சாடுகிறது. சோனியாவின் அனுமதி பெற்றோ பெறாமலோ, தனது பண பலத்தால் காங்கிரஸ் கட்சியோ பல மன்ற உறுப்பினர்களை விலைக்கு வாங்கி காங்கிரஸ் அல்லாத கட்சி ஆளும் மாநில ஆட்சிகளை கவிழ்கின்றது. அவரது கைப்பாவைகளாக மாநிலத்தின் ஆளுநர்கள், சட்டத்தின் ஓட்டைகளைக் கொண்டு ஆட்சிக் கவிழ்ப்பு நாடகத்தை அரங்கேற்றுகின்றனர்.
10 ஜன்பத் இல்லத்தை கோட்டையாகக் கொண்டு, காவலர்களையும் பாதுகாப்பாகக் கொண்டு, ஒரே ஒரு ஆளாக நாட்டிற்கு மிக முக்கியமான தீர்வுகள் பலவற்றையும் தானே செய்துகொண்டு இந்த முடிசூடா மகாராணி இந்தியாவை கிட்டத்தட்ட ஒரு முடியரசாக கோலோச்சிக்கொண்டு ஆள்வதை இந்தியர்கள் அறிவார்களா? டில்லியில் 2G, CWG, மற்றும் மும்பையில் ஆதர்ஷ் என்று பல தரப்பட்ட ராக்ஷச அளவில் நடைபெறும் ஊழல்களின் வழியே கொள்ளை அடிக்கப்படும் செல்வம் எல்லாம் அவைகளில் ஈடுபடும் பற்பல அரசியல்வாதிகளின் கைகளுக்கு வெகுவாகச் செல்லாது, சோனியாவைத் திருப்திபடுத்தும் முகமாக அடுத்து வரும் தேர்தல்களுக்காக காங்கிரசின் பொக்கிஷத்திற்கே போய்ச் சேர்கிறது என்று இந்தியக் குடிமக்களுக்குத் தெரியுமா? சோனியாவின் இந்த மறைமுக ஆட்சியில் என்ன நடந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதை பலரும் கவனிக்கத் தவறுகிறார்கள் என்றே தெரிகிறது.
எழுத்தாளர் அருந்ததி ராய் பிரிவினை வாதத்தைத் தூண்டுகிறார் என்று மணிக்கணக்கில் கூச்சல் போடுகிறார்கள். அதையும் விட முக்கியமாக காங்கிரஸ் அரசே நுனி மரத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டு அடி மரத்தை வெட்டும் வேலை ஒன்றைச் செய்துகொண்டிருப்பதை மக்கள் அறிவார்களா? இந்த தேசத்திற்கு ஒரு மரியாதையுடனும், பக்தியுடனும் சேவை செய்து கொண்டிருக்கும் தேசிய ராணுவம் ஒன்றுதான் முந்தைய காலத்து உண்மையான க்ஷத்ரியர்கள் போல் தற்காலத்தில் எஞ்சியிருக்கும் ஒரே ஒரு ஸ்தாபனம். ஏனென்றால் அரசியல், நிர்வாகம், நீதி, பத்திரிகை என்று பல துறைகளும் புரையோடிப் போயிருப்பது கண்கூடு. நிர்வாகங்கள் அனைத்திலுமே ராணுவம் ஒன்றுதான் தங்களது ஊதியம் அதற்கு ஏற்றாற்போல் இல்லாவிட்டாலும், தங்கள் உயிரினைக் கொடுத்து தேசத்தைக் காப்பாற்றும் வேலைகளைச் செய்து கொண்டிருக்கிறது. மேலும் ராணுவம் ஒன்றுதான் இப்போது சாதி, சமயங்கள் அற்ற நிர்வாகமாக இருக்கின்றது. ஒரு சிப்பாயோ, அதிகாரியோ இந்துவாகவோ, முஸ்லீமாகவோ எப்படி இருந்தாலும் எவருக்கும் எந்த சிறப்பு சலுகையும் மத அடிப்படையில் கிடையாது. அந்தக் கட்டுக்கோப்பை கலைக்கும் முகமாக, முதலில் காங்கிரஸ் அரசு சாதி அடிப்படையில் இராணுவத்தினரைப் பற்றி ஒரு ஜனத்தொகை கணக்கு எடுத்தது. அது அவர்களிடையே ஒரு பிரிவினை உண்டாக்கவா, அல்லது தான் என்ன செய்கிறோம் என்பதை அறியும் திறமை இந்த அரசுக்கு இல்லையா?
அடுத்த படியாக காஷ்மீரில் ராணுவத்தின் வலிமையைக் குறைக்கும் செயல்களைப் பற்றி யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறது. இது பாகிஸ்தானுக்கு வலு சேர்க்குமா, இல்லையா?
இப்போது ஆதர்ஷ் ஊழலில் ராணுவ அதிகாரிகளை விவரம் புரிந்தோ, புரியாமலோ மாட்டி வைக்குமா என்பது தெரியவில்லை. நாம் இப்போது அறிந்த அளவில் காங்கிரசைச் சேர்ந்த அரசியல்வாதிகளே அதில் பயனடைந்துள்ளனர் என்று தெரிகிறது.
ஒரு உதாரணத்திற்கு, பிரான்ஸ் போன்ற தேசத்தில், கிறிஸ்தவர் அல்லாத ஒருவர் இந்து சமயத்தைச் சார்ந்தவர் ஒருவரை தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பிரதமருக்கும் மேலான அதிகாரங்கள் கொண்ட திரை மறைவு அதிகாரி ஆக்குவது என்பதைக் கனவிலும் காண முடியாது. இப்போது காங்கிரசிலேயே திறமை கொண்ட பல தலைவர்கள் இருக்கிறார்கள். கோடிக்கணக்கான இந்தியர்கள், தம் கலாசாரத்தையும் இந்தியரின் பழக்க வழக்கங்களையும் நன்கு அறிந்த இந்தியர் ஒருவரையே தம்மை ஆளும் தலைவராக ஏன் தேர்ந்தெடுக்க முடியாது? அப்படி இல்லாது இப்போது அந்நியராகிய சோனியா தலைமையில் இயங்குவதால் நம் கண்ணுக்கும், புலனுக்கும் தெரியாத நாட்டின் நலனுக்கு பங்கம் விளைவிக்கும் பல சக்திகள் அவிழ்த்து விடப்பட்டிருக்கின்றன.
ஜனநாயகம், தொழில் நுட்பத் திறமைகள், நல்வாழ்வு வசதிகள் என்ற இப்படியான மேலை நாட்டுத் தரவுகளை வரவேற்பதில் எந்த விதமான தவறும் இல்லை. ஆனால் மேலை நாட்டு பிரச்சினைகள் நமக்கு எதற்கு? அங்கு மூன்றில் இரண்டு திருமணங்கள் விவாகரத்தில் முடிகின்றன. சிறுவர்கள் துப்பாக்கி ஏந்தி தங்களையோ, மற்றவர்களையோ சுட்டுத் தள்ளிக் கொண்டிருக்கின்றனர். முதியோர்களை அவர்களின் வாரிசுகளே கவனிப்பதில்லை. கிட்டத்தட்ட அனைவருமே பிடிபடாத ஒரு மனத் தாழ்வினால் ஏதோ ஒரு வகையில் அவதிப்படுகின்றனர். இப்படியான சூழ்நிலையில், அவைகளுக்கு மருந்தாக மேலை நாட்டினரே இந்தியா போன்று ஆன்மிகம் தழைத்த நாடுகள் தரும் பதிலை ஆவலுடன் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கின்றனர்.
நிலைமை இப்படி இருக்க, காலத்தால் பண்பட்ட தனது மதிப்புகளைத் துறந்துவிட்டு இந்தியா ஏன் கண்மூடித்தனமாக மேலை நாட்டை பின்பற்ற வேண்டும்? இன்னும் 85 கோடி இந்துக்கள் இந்தியாவில் இருக்கின்றனர், உலகளவில் 100 கோடியாகவும் உள்ளனர், இந்தியாவுக்கு அயல் நாடுகளிலிருந்து என்ன நன்மைகள் வந்த போதிலும் இந்து சமயத்தின் பழமையும், பெருமையும் மிக்க ஆன்மீக உணர்வுகளே உலகளவில் இந்தியாவின் தனித் தன்மைக்கு கைகொடுத்திருக்கிறது என்பவைகள் எல்லாவற்றையும் சோனியா தன் மனத்தில் இருத்திக் கொள்வது நல்லது. அந்தத் தனித் தன்மையே ஒரு இந்தியக் கிறிஸ்துவனையும் ஒரு அமெரிக்கக் கிறிஸ்துவனையும் வேறு படுத்திக் காட்டுகிறது. அதுவே ஒரு இந்திய முஸ்லீமையும் ஒரு சவூதி முஸ்லீமையும் வேறு படுத்திக் காட்டுகிறது.
அதனாலேயே, ஆயிரக்கணக்கில் இந்துக்களைக் கொன்று குவித்தும், பல்லாயிரக் கணக்கான இந்துப் பெண்களையும், குழந்தைகளையும் அடிமைகளாக நடத்தியும் அராஜகம் செய்த ஹுமாயுனின் சமாதியை, இந்தியா வந்த அமெரிக்க ஜனாதிபதி ஒபாமாவுக்கு தலைநகர் டில்லியில் முதன் முதல் நிகழ்ச்சியாக அமைத்து, அவரை அழைத்துக் கொண்டு காட்டியது அனைத்து இந்துக்களையும் அவமதிக்கும் செயல் அன்றி வேறென்ன? ஹுமாயூன் தனது அண்ணனின் கண்களை நோண்டி எடுத்து, அதில் எலுமிச்சையைப் பிழிந்து அவனை இம்சை செய்த கொடுங்கோலன்!
அந்நிய ஆதிக்கத்தில் வெகு காலமாக அவதியுற்று இருந்தது இந்தியாவின் சரித்திரத்தின் ஒரு துயரப் பகுதி. அதன் காரணமாகவே, அண்டை நாடான சீனா போல் அல்லாது, தனது தீர்வுகள் அனைத்திற்கும் இந்தியா மேலை நாடுகளின் வழிகளைப் பின்பற்றுகிறது. அந்த வழிமுறையின் பிரதிபலிப்பாகவே, அவருக்கு வேண்டிய தகுதிகள் இருக்கிறதோ இல்லையோ இங்கு சோனியா காந்தியும் மகாராணியாக வீற்றிருக்கிறார்.
(கட்டுரை ஆசிரியர் ஜான் மெக்லிதான் Hindutva, sex & adventures என்ற ஆங்கில நாவலையும் எழுதியிருக்கிறார்).

ஒரு தேசம், இரு உரைகள்

ஒரு தேசம், இரு உரைகள்

ஜடாயு

18 Nov 2010 |  அச்சிட

இந்திய தர்க்க சாஸ்திரத்தில் அருந்ததி நியாயம் என்று ஒரு கருதுகோள் உண்டு. அருந்ததி என்ற நட்சத்திரம் மிகச் சிறியது. வானவெளியில் அதைத் தேடிக் கண்டுபிடிப்பது மிகக் கடினம். அதனால் அதற்கு அருகில் உள்ள பெரிய நட்சத்திரத்தைக் காட்டி, பிறகு படிப்படியாக சின்ன நட்சத்திரத்தை அடையாளம் சொல்வார்கள். பருண்மையிலிருந்து நுண்மைக்கு அறிவுபூர்வமாக இட்டுச் செல்லும் வழிமுறை.
வாழ்வின் சின்னச் சின்ன விஷயங்கள் பற்றிக் கூட நுண்ணுணர்வு கொண்டவர் தான் அவர். ஆனால் God of small things என்றே ஒரு ஆங்கில நாவல் எழுதி புக்கர் பரிசு பெற்ற எழுத்தாளர் அருந்ததி ராய் சமீபத்தில் தில்லியில் ஆற்றிய உரையில் நியாயம் என்பது சிறிதும் இல்லை என்று இந்திய மக்களில் மிகப் பெரும்பான்மையினர் கருதுகிறார்கள்.

’காஷ்மீர் ஒரு போதும் இந்தியாவின் ஒரு பகுதியாக இருந்ததில்லை, அது தான் வரலாற்று உண்மை. பசியும் நிர்வாணமும் தாண்டவமாடும் இந்தியாவிலிருந்து (bhookhe nange hindustan) காஷ்மீரிகள் விடுதலை அடைய வேண்டும்.இந்தியாவின் அடக்குமுறைக்கான சாதனங்களாக தாங்கள் பயன்படுத்தப் படுவதை காஷ்மீரிகள் அனுமதிக்கக் கூடாது’.

தில்லியில் ஒரு பொது நிகழ்ச்சியில் காஷ்மீர் பிரிவினைவாதியும் தீவிரவாதியுமான சையத் அலி ஷா கீலானியுடன் ஒரே மேடையில் அமர்ந்து அவர் பேசிய மேற்கூறிய சொற்கள் அங்கு அமர்ந்திருந்த சட்டத்தை மதிக்கும் பல தரப்பட்ட இந்தியர்களையும், குறிப்பாக இஸ்லாமிய தீவிரவாதத்தால் காஷ்மீரில் இருந்து துரத்தப்பட்டு சொந்த நாட்டிலேயே அகதிகளாகி விட்ட காஷ்மீர் பண்டிட் சமூகத்தினரையும், கொதித்தெழ வைத்தன. அவர்கள் எதிர்ப்பு கோஷங்கள் எழுப்ப, காவலர்கள் உள்நுழைந்து அந்த தேசபக்தர்களை வெளியேற்ற, காவல்துறை பாதுகாப்புடன் அம்மணியின் பிரசாரம் இனிதே நடந்து முடிந்தது. இதைத் தொடர்ந்து, அவர்மீது சட்டப்படி வழக்கு பதிவு செய்யப் படலாம், அவர் கைது கூட செய்யப்படலாம் என்று செய்தி ஊடகங்கள் சொல்லத் தொடங்கின.

’ஸ்ரீநகரில் இருந்து இதை எழுதுகிறேன். சமீபத்தில் காஷ்மீர் பற்றி பொதுக்கூட்டங்களில் நான் சொன்ன கருத்துக்களுக்காக தேசவிரோகக் குற்றத்தின் கீழ் நான் கைது செய்யப் படலாம் என்று செய்திகள் தெரிவிக்கின்றன. இங்குள்ள ஆயிரக்கணக்கானவர்கள் பல காலமாக சொல்வதைத் தான் நான் எதிரொலிக்கிறேன். எனது பேச்சை உன்னிப்பாகப் படிப்பவர்கள் அது நீதிக்கான அழைப்பு என்பதைப் புரிந்து கொள்வார்கள். உலகின் கொடூரமான ராணுவ ஆக்கிரமிப்புகளில் ஒன்றின் கீழ் வாழ்ந்து வரும் காஷ்மீர் மக்களுக்காக நீதி கேட்கிறேன்.. தங்கள் மனத்திலிருப்பதைப் பேசும் எழுத்தாளர்களின் வாயை அடைக்கும் இந்த தேசத்திற்காக பரிதாபப் படுகிறேன். கார்ப்பரேட் ஊழல் பெருச்சாளிகளும், கொலைகாரர்களும் சுதந்திரமாகத் திரிய, நீதிக்காக பேசுபவர்களை ஜெயிலில் அடைக்கக் கோரும் இந்த தேசத்திற்காக பரிதாபப் படுகிறேன்’

என்று அடுத்த நாள் தனக்கே உரிய தார்மீக தளுக்கு மொழியில் அறிக்கை வெளியிட்டார் அருந்ததி ராய். எப்போது கைது வரும், எப்போது தியாகக் கிரீடத்தை சூடிக் கொள்ளலாம் என்று அவர் துடித்துக் கொண்டிருப்பது போலவே தோன்றியது.
மேலும், இந்த தேசத்தின் ஏழைகளிலும் ஏழைகளுக்காக (poorest of the poor) தான் குரல் கொடுப்பதாகவும் அவர் முரசறைகிறார். சக இந்தியர்கள் மீது தீராத வெறுப்பும் மதவெறியும் ததும்பி வழியும் முகங்களுடன் இந்தியக் காவல் படைகள் மீது கூலிவாங்கிக் கொண்டு கல்லெறியும் காஷ்மீரி லும்பன் கூட்டங்களை நாடு முழுவதும் தொலைக்காட்சியில் பார்க்கத் தான் செய்தது. நன்கு தின்று ஊட்டம் பெற்ற உடல்கள். நேர்த்தியான உடைகள். அகம்பாவமும் திமிரும் கலந்த பேச்சுகள். காலை எழுந்தவுடன் தெருவுக்கு வந்து நின்றுகொண்டு இந்தியா எங்களை நசுக்குகிறது என்று வெறிக்கூச்சல்கள். பல பத்தாண்டுகளாக காஷ்மீரிகளின் நம்பிக்கையைப் பெறவேண்டும் என்று இந்திய அரசு கோடிகோடியாகக் கொண்டு கொட்டும் பணத்தை (The Great Kashmiri Loot of India என்று ரிடீஃப் ராஜீவ் சீனிவாசன் ஒருமுறை எழுதியிருந்தார்) எந்த ஆக்கபூர்வமான செயல்பாடுகளுக்கும் பயன்படுத்த விடாமல் எப்போதும் இந்திய தேசிய எதிர்ப்பையும், வன்முறையையும் ஆறாமல் வைத்திருக்கும் பிரிவினைவாதிகள்.

இவர்களைப் பார்த்து நாம் ஏழைகளிலும் ஏழைகள் என்று கற்பனை செய்துகொள்ள வேண்டும் என்று அருந்ததி நினைக்கிறாரோ? மாறாக, இந்த நாட்டின் உண்மையான ஏழைகள் காஷ்மீரில் இல்லை. தோற்றத்திலேயே பரிதாபகரமாகக் காட்சியளிக்கும் வனவாசிகளும், வாழ்க்கையே ஒரு தினசரி போராட்டமாக உடலை உருக்கி உதிரத்தைச் சிந்தி வேலை செய்யும் உழைப்பாளிகளும் ஒரிஸ்ஸாவிலும், மத்தியப் பிரதேசத்திலும் ஜார்கண்டிலும், ஏன் தமிழகம், ஆந்திரம், கர்நாடகம், பீகார் உள்ளிட்ட மற்ற எல்லா இந்திய மாநிலங்களிலும் தான் இருக்கிறார்கள். ஒவ்வொரு நாளும் தங்கள் உழைப்பில் பசியாறி, கனவுகளைக் கண்ணில் தேக்கி தங்கள் குழந்தைகளைப் பள்ளிக்கு அனுப்பும் கோடிக் கணக்கான இந்திய கீழ் நடுத்தர வர்க்கத்து மாந்தர்கள் “ஏழைகள்” இல்லையா?

அவர்கள் அடக்குமுறையின் கீழ் வாழ்வதாக நினைக்கவில்லை. பிரிவினை கோரவும் இல்லை. அவர்கள் விழைவது ஒன்றுபட்ட தேசிய வாழ்க்கையை, அது சாத்தியமாக்கும் அளப்பரிய வாய்ப்பு வசதிகளை, முன்னேற்றத்தை, வளர்ச்சியை. அவர்கள் வேண்டுவது உணவும், உடையும், கல்வியும், தொழில் வாய்ப்புகளும். சாதாரண பாமர மக்களின் இந்த சாதாரண பாமர முட்டாள்தனத்தை அருந்ததி ராய் போன்ற அறிவுஜீவி எழுத்தாளரால் எப்படி சகித்துக் கொள்ள முடியும்? எனவே துப்பாக்கிகளும், துவேஷ பிரசாரங்களும், ரத்தக்களறிகளும் தான் அவர்களது மீட்புக்கு வழி என்று போதிக்கிறார். காஷ்மீர் பிரிவினைவாதத்தால் நாட்டின் வடக்கு மூலையில் மட்டும் தான் பிரசினை. மாவோயிச பயங்கரவாதம் தலையெடுத்தால் இந்தியா முழுவதுமே தீப்பற்றி எரியுமே. இதை விட இந்தியாவின் ஏழையிலும் ஏழைகளான மக்களுக்கு நல்லது என்ன இருக்க முடியும்?

அருந்ததி ராய் ’இந்தியா’ என்று சொல்லும்போது தற்போது இந்தியாவில் ஆட்சி செய்யும் அரசையும் (state), தேசத்தையும் (nation) வேறுபாடில்லாமல் குறிக்குமாறு வேண்டுமென்றே பயன்படுத்துகிறார். அரசின் ”குற்றங்களுக்காக” இந்திய தேசம் என்ற கருத்தாக்கமே உடைத்து நொறுக்கப் பட வேண்டும் என்ற கருத்து தான் உண்மையில் அவர் பிரசாரம் செய்வது. ’பல்வேறு தேசியங்களைச் சேர்ந்த மக்களை அவர்கள் விருப்பதிற்கு மாறாகப் பிடித்து அடைத்து வைத்திருக்கும் கூண்டு இந்தியா’ என்று இதற்கு முன்பு ஒருமுறை தன் உள்ளக் கருத்தை வெளிப்படையாகவே சொல்லியிருக்கிறார்.
அரசு இயந்திரத்தின் திறமையின்மையையும், போலிஸ் அராஜகங்களையும், உள்ளூர் பிரசினைகளையும் குழைத்துக் கலக்கி, அதன்மீது தேசவிரோத பிரிவினை வாதத்தையும், இஸ்லாமிய மதவெறியையும், மாவோயிஸ்ட் பயங்கரவாதத்தையும் அவியலாகக் கலந்து அப்பி ஒட்டுமொத்தமாக இந்தியா என்ற கருத்தையே தன் காழ்ப்புணர்ச்சிக்கு இலக்காக்கி துவேஷ பிரசாரம் செய்கிறார் அருந்ததி ராய். அவர் அடக்குமுறை என்று முத்திரை குத்தி வசைபாடுதை இந்த தேசத்தின் மண்மீது மட்டும் தான் நின்று கொண்டு அவர் செய்ய முடியும்.
இது கருத்துச் சுதந்திரத்தின் கட்டற்ற வெளிப்பாடு அல்ல, அதன் துஷ்பிரயோகம். இதற்குப் பெயர் நீதிக்கும் நல்வாழ்வுக்குமான குரல் அல்ல, கடைந்தெடுத்த அறிவுஜீவிக் கயமைத்தனம். அதனால் தான் அதே வார்ப்பில் உள்ள தேசவிரோதிகளும், அறிவுஜீவி கிரிமினல்களும் உடனடியாக இதற்கு ஒத்து ஊதுகிறார்கள்.
‘அருந்ததி ராய் சொல்வதைத் தான் நானும் நாற்பது வருஷமாக சொல்லி வருகிறேன். அதை யாரும் கண்டுகொள்வதில்லை. ஆனால் ஆங்கிலத்தில் பேசும் புக்கர் பரிசு பெற்ற எழுத்தாளர் என்பதால் அவர் சொல்வது இந்தியா மட்டுமல்ல உலக அளவில் கவனிக்கப் படுகிறது’ என்று புல்லரிக்கிறார் ஆந்திராவின் பிரபல நக்சலைட் பயங்கரவாதி வரவர ராவ். இந்திய வெறுப்பு பிரசாரத்தில் அருந்ததி ராயின் சக பயணி இவர். எம்.எஸ்.எஸ் பாண்டியன் என்ற தில்லி ஜவகர்லால் நேரு பல்கலைக் கழக ”ஆய்வாளர்” சொல்கிறார் - “1962ல் அண்ணாதுரை தனிநாடு வேண்டும் என்றே முழங்கினார் - நேரடியான பிரிவினைக் கோரிக்கை அது.இப்போது அப்படியெல்லாம் பேசுவதே அபசாரம் (taboo) ஆகி விட்டது. காளைச்சாணம்! ஜனநாயகம் என்ற பெயரில் *இந்த விவாதம் கூட* செய்யமுடியாத நிலை ஏற்பட்டிருக்கிறது. இது அக்கிரமம்” (இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ், 14 நவம்பர்,2010). இந்திய மக்களின் வரிப்பணத்தில் இந்திய அரசு மானியம் வழங்கும் ஒரு பல்கலைக் கழகத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டு அவர் இதைப் பேசுகிறார்.
நல்லது. பாண்டியன் வீட்டில் தினந்தோறும் காலை எழுந்தவுடன் அவரும் அவர் மனைவியும் சேர்ந்து வாழலாமா வேண்டாமா என்ற விவாதம் ஒவ்வொரு நாளும் நடந்தால் தான் அது உண்மையான ஜனநாயக குடும்ப அமைப்பு என்று கருதுகிறார் போலத் தெரிகிறது. முதலில் அதை அவர் தன் வீட்டில் செயல்படுத்தத் தயாரா? வீட்டுக்கு ஒரு நீதி நாட்டுக்கு வேறோரு நீதியா?
அருந்ததி ராய்க்கு எதிராக எழுந்துள்ள எதிர்ப்புணர்வை நடுத்தர வர்க்க போலி பாவனை (middle class hypocricy) என்று வசைபாடுகிறார்கள் இந்த மேல்தட்டு, மேட்டிமைவாத அறிவுஜீவிகள்.
ஏனென்றால் நாட்டின் அமைதியிலும் நல்வாழ்விலும் அதிக அக்கறை கொண்டது இந்த நடுத்தர வர்க்கம் தான். இந்த மாபெரும் ஜன சமூகத்தில் வேதனைகளைச் சகித்துக் கொண்டு, அதே சமயம் தன் கனவுகளையும் உயிரோட்டத்துடன் வைத்துப் போராடிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு வர்க்கம் என்றால் அது தான். இந்த சமூகத்தின் சில்லறைத் தனமும் கையறு நிலையும் முட்டாள்தனங்களும் மட்டுமல்ல, இதன் நீதியுணர்வும் அறவுணர்வும் சாதனைகளுக்கும் உன்னதங்களுக்குமான பெருமையும் கூட பெருமளவில் நடுத்தரவர்க்கத்தைத் தான் சாரும். இந்தியாவில் மட்டுமல்ல, உலகெங்கும் அப்படித் தான்.
அருந்ததியின் உரையால் கடுப்படைந்திருந்த இந்திய உள்ளங்களில் பாரக் ஒபாமா இந்தியப் பாராளுமன்றத்தில் ஆற்றிய உரை உடனடியாக ஒரு உவகையையும் ஒத்திசைவையும் உண்டாக்கியது ஆச்சரியமில்லை.
பொருளாதார, உலக அரசியல் ரீதியாக ஒபாமா விஜயத்தின் தாக்கம் என்ன, சாதக பாதங்கள் என்ன என்பது பற்றி நிறையவே பேசி விவாதிக்கப் பட்டு விட்டது. அதற்குள் போகவேண்டாம். தனது சர்வதேச அரசியல் நடவடிக்கைகளில், குறியீடுகளிலும் (symbolism), சமிக்ஞைகளிலும் (gestures) மிகவும் கவனம் செலுத்துபவர் ஒபாமா என்று கூறப்படுகிறது. எனவே இந்தியப் பாராளுமன்றத்தில் அவர் ஆற்றிய உரையின் சாராம்சம் என்ன என்று பார்க்கலாம். அந்த உரை ஒரு சம்பிரதாய நடைமுறையே என்றாலும் கூட வரலாற்றுச் சிறப்பு மிக்கது. அதில் உள்ள நேர்த்தியும் பொருட்செறிவும் அதைத் தயாரித்தவரின் கைவண்ணமே என்றாலும், அமெரிக்க ஜனாதிபதி மற்றும் அரசின் முழு அங்கீகாரமும் அதன் மீது படிந்துள்ளது என்பதால் அது முக்கியமாகிறது.

”அறிவியலும், சிந்தனைத் திறனும் வளர்ந்த ஒரு பழம்பெரும் பண்பாடு. மானுட வளர்ச்சியின் மீதான அடிப்படை நம்பிக்கை. இந்த அசைக்க முடியாத அஸ்திவாரத்தின் மீது தான், சுதந்திர இந்தியாவின் மூவர்ணக் கொடி உயர்ந்த அந்த நள்ளிரவு முதற்கொண்டு நீங்கள் தேசத்தைக் கட்டமைத்திருக்கிறீர்கள். இந்த தேசம் பயங்கர ஏழை, பயங்கரமாகப் பரந்து விரிந்தது, இவ்வளவு பயங்கரமான வேறுபாடுகளை வைத்துக் கொண்டு இது எப்படி வெற்றியடைய முடியும் என்றெல்லாம் அவநம்பிக்கைவாதிகள் சொல்லியபோதும், மூழ்கடிக்கக் கூடிய இன்னல்களையும் தாங்கி, உலகத்திற்கு ஒரு உதாரணமாக ஆகியிருக்கிறீர்கள்”.

இது வெறும் புகழுரை அல்ல. பெரும் வேறுபாடுகள் கொண்ட ஒரு தேசத்தின் ஜனாதிபதியாக ஒபாமா தன் மன ஆழத்திலிருந்தே இதைச் சொல்லியிருக்க வேண்டும் என்று எண்ண இடமிருக்கிறது.
மகாத்மா காந்தியைப் பலமுறை குறிப்பிட்டது அந்த உரை.

”காந்தி என்ற ஒருவர் தனது செய்தியை அமெரிக்காவுக்கும், உலகிற்கும் அளித்திருக்காவிட்டால், இன்று அமெரிக்க ஜனாதிபதியாக உங்கள் முன் நான் நின்றுகொண்டிருக்க முடியாது என்பதையும் நான் மனதில் கொள்கிறேன்”.

தனது சொந்த வாழ்க்கையை முன்வைத்து, உலகெங்கும் உள்ள அடக்கி ஒடுக்கப் பட்ட மக்களின் விடுதலைக்கான பேரொளியாக எப்படி “அடக்குமுறை தேசியமான” இந்தியா விளங்கி வருகிறது என்பதைச் சொல்ல ஒபாமா தவறவில்லை.

“இந்தியாவின் வலிமை, சொல்லப் போனால் இந்தியா என்ற கருத்தாக்கமே (the very idea of india) அனைத்து நிறங்களையும், சாதிகளையும், குழுக்களையும் அரவணைத்துக் கொள்வது தான் என்று நீங்கள் காட்டியிருக்கிறீர்கள். இந்த சபையே அந்தப் பன்முகத்தன்மையைப் பிரதிபலிக்கிறது. சமயங்களின் இந்தப் பன்முகத் தன்மையைத் தான் எனது சொந்த ஊரான சிகாகோவுக்கு நூறு வருடம் முன்பு வந்த புகழ்பெற்ற சுவாமி, விவேகானந்தர் என்ற அந்த சுவாமி சிலாகித்துப் பேசினார். புனிதமும் தூய்மையும் ஈகையும் உலகில் எந்த ஒரு திருச்சபையின் தனிச்சொத்தும் அல்ல; ஒவ்வொரு சமயமும் உயர்ந்த ஒழுக்கமும், பண்புகளும் கொண்ட ஆண்களையும் பெண்களையும் உருவாக்கியிருக்கிறது என்று அவர் சொன்னார்.”

இது தான் அமெரிக்காவின், உலகத்தின் பார்வையில் இந்திய தேசியத்தின் உண்மையான மதிப்பீடு.

”.. ஒன்றிணைந்த மானுடம் என்பதைக் கண்டறிந்த பிறகு, நாம் நேசிக்கும் லட்சியங்களை நிறைவேற்றுவது பற்றி நாம் யோசிக்கலாம். இந்தியர்களுக்கு நூற்றாண்டுகளாக வழிகாட்டி வரும் பஞ்சதந்திரம் என்ற கதைத் தொகுப்பில் ஒரு எளிய அறிவுரை உள்ளது. இந்தப் பேரவையின் நுழைவாயிலில் உள்ளே வருபவர்கள் ஒவ்வொருவரும் பார்க்கும் படி கல்வெட்டாக அதை வைத்திருக்கிறார்கள் - இது உன்னுடையது அது என்னுடையது என்பது சிறிய மனங்களின் கணக்கு. விசால இதயம் படைத்தவர்களுக்கு உலகமே அவர்களது குடும்பம்.”

நவீன ஆன்மிகவாதிகளின் பிரசங்கங்களில் நாம் அடிக்கடி கேட்கும் “வசுதைவ குடும்பகம்”- உலகமே ஒரு குடும்பம் என்ற மேற்கோளை அதன் சரியான இடம்பொருள் சுட்டி ஒபாமா குறிப்பிட்டார். இந்த மேற்கோள் பஞ்சதந்திரக் கதையில் ஒரு நரி சொல்லும் ராஜதந்திர உபதேசமாகத் தான் வருகிறது. ஆனால் உலக சகோதரத்துவத்துக்கான செய்தியும் உள்ளுறை பொருளாக இதில் உள்ளது. இந்தியாவுடனான அமெரிக்க நட்பு சீனாவையோ, பாகிஸ்தானையோ தனிமைப் படுத்தும் நோக்கில் இருக்காது, ஏனென்றால் அரசியலில் “உலகம் எல்லாம் ஒரே குடும்பம்” என்று குறிப்புணர்த்தக் கூட ஒபாமா எண்ணியிருக்கலாம். எதுவானாலும், பண்டைய இந்தியாவின் முதிர்ச்சியடைந்த அரசியல் ஞானத்தை அந்த இடத்தில் சரியாக மேற்கோள் காட்டியது பாராட்டத் தக்கது.

“நமது இணைந்த எதிர்காலத்திற்கான எனது நம்பிக்கை இந்தியாவின் புகழ்மிக்க கடந்தகாலத்தின் மீது, ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளாக உலகை உருவாக்கி வரும் பண்பாட்டின் மீது நான் கொண்டிருக்கும் மதிப்பின் அடிப்படையிலானது. மனித உடலின் நுட்பங்களையும், நமது பிரபஞ்சத்தின் பிரம்மாண்டத்தையும் பற்றிய அறிவின் திறவுகோல் இந்தியர்களிடம் இருந்தது. நமது தகவல் யுகமே, ஏன் பூஜ்யம் என்ற எண் உட்பட, இந்தியக் கண்டுபிடிப்புகளின் மீது தான் வேர்விட்டு நின்று கொண்டிருக்கிறது என்று சொல்வது மிகையாகாது.”

இதையே நாம் சொன்னால் இந்துத்துவ புருடா என்று எள்ளி நகையாடுபவர்கள் அமெரிக்க ஜனாதிபதியின் கருத்துக்கு என்ன சொல்வார்கள் என்று தெரியவில்லை.
ஒபாமாவின் உரை இந்தியாவை ஒரு அரசாட்சியாக மட்டுமல்ல, ஒரு தேசமாக, ஒரு வாழும் கலாசாரமாக, ஒரு பண்பாடாக (civilization) அணுகிப் பேசியது என்பதைக் கவனிக்க வேண்டும். மரங்களை வைத்து காட்டை எடைபோடுவது போல இந்திய அரசு அமைப்பின் ஊழல்களை மட்டும் வைத்து இந்தியா என்ற மகோன்னதத்தை அது மதிப்பிடவில்லை. நமது போலி மதச்சார்பின்மை அறிவுஜீவிகளுக்கு என்னென்ன கருத்தாக்கங்கள் கடும் மலச்சிக்கலை ஏற்படுத்துமேர் அவற்றை ஒவ்வொன்றாகப் போற்றிப் புகழ்ந்து ஒபாமா பேசியிருக்கிறார் என்று சொல்வது சரியாக இருக்கும்.
அருந்ததி ராயின் தேசவிரோத உரைக்காக அவரைக் கைது செய்ய வேண்டும் என்று கோரி இணையத்தில் பெடிஷன்கள் மூலம் பிரசாரம் நடத்தப் பட்டது. அந்த நேரத்தின் உணர்ச்சி வசத்தில் அதில் நானும் உடனே கையெழுத்திட்டேன். ஆனால் இப்போது யோசித்துப் பார்க்கையில் அது தவறு என்று தோன்றுகிறது. அவர் மீது எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்காமல் அப்படியே விட்டுவிட்ட அரசின் நிலைப்பாடு, இப்போதைக்கு மிகச் சரியானது என்றே நினைக்கிறேன். கருத்து சுதந்திரத்தின் பதாகையைத் தூக்கிப் பிடித்ததற்காக ஆக்கிரமிப்பு அரசாங்கத்தின் கொடுங் கரங்களால் சிறைப்படுத்தப் பட்டவர் என்ற தியாகிப் பட்டம் பற்றியும், அவரது இலக்கியப் படைப்புகளை இப்போது யாருமே படிக்காத காரணத்தால் தவறவிட்ட சர்வதேச கவனத்தைத் திரும்பப் பெறுவதைப் பற்றியும் அருந்ததி ராய் கனவு கண்டிருக்கக் கூடும். அவரது அந்தக் கனவில் மண் விழுந்திருக்கிறது.
கருத்து சுதந்திரம் என்பது அடிப்படை உரிமைகளில் ஒன்றாக அமெரிக்க அரசியல் சட்டத்தின் முதல் தீர்மானத்தில் (First amendment) வரையறுக்கப் பட்டுள்ளது. அதனை வடிவமைத்த சட்ட மேதை ஜேம்ஸ் மேடிஸன் அப்போது சொன்ன ஒரு கருத்து சிந்தனைக்குரியது - ’ஒரு சில நச்சுக் கிளைகளை வெட்டப் போய் நற்கனிகளை வழங்கும் மரத்தின் வீரியத்தை நாம் காயப் படுத்துவதைக் காட்டிலும், அவை கொஞ்சம் செழித்து வளர்வதை அப்படியே விட்டுவிடுவதே நல்லது’.
அருந்ததி நியாயத்தின் இன்னொரு பரிணாமம்?

National border security

Namasthe"
Tomorrow
10.30am
at
"dhaya",
pudupalayam cuddalore.
with All india leader
(Rakesh ji,from kashmir)
plz ccome.